Λένε πως το πρώτο σακάκι ράφτηκε… κατά λάθος. Κάπου τον 17ο αιώνα, ένας Γάλλος αυλικός έκοψε το μακρύ του παλτό για να μπορεί να ιππεύει πιο άνετα — κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα ενός πιο κοντού, πρακτικού ρούχου. Από τότε μέχρι σήμερα, το σακάκι άλλαξε αμέτρητες μορφές: έγινε ένδυμα εξουσίας, σύμβολο κομψότητας, στολή επανάστασης, μέχρι και fashion statement για ροκ σταρ και σχεδιαστές.
Και ποιος να το φανταζόταν ότι πίσω από κάθε πέτο, κουμπί και ραφή κρύβεται μια μικρή ιστορία κοινωνικής εξέλιξης;
Το σακάκι γεννήθηκε από την ανάγκη να συνδυάσει το “σοβαρό” με το “βολικό” — και τα κατάφερε υπέροχα. Πάμε να δούμε βήμα-βήμα την εξέλιξή του.

Από τους αυλικούς στα ράφια του Savile Row
Η ιστορία του ξεκινά τον 17ο αιώνα, όταν οι άνδρες της αριστοκρατίας φορούσαν μακριά, εφαρμοστά παλτά, τα justaucorps, με πλούσια κεντήματα και βαριά υφάσματα. Με τον χρόνο, οι γραμμές κονταίνουν, η πρακτικότητα υπερισχύει της επίδειξης, και το σακάκι αποκτά πιο «στρατιωτική» δομή.
Στο Λονδίνο του 19ου αιώνα, οι ράφτες του Savile Row τελειοποιούν το κόψιμο, δημιουργώντας αυτό που σήμερα αποκαλούμε “tailored jacket” — ένα ρούχο που δεν φοριέται απλώς, αλλά στηρίζεται πάνω στο σώμα, με ραφές που χαρίζουν συμμετρία και ισορροπία.

Από τη Chanel στις γυναίκες που το έκαναν δικό τους

Χρειάστηκε να περάσουν δύο αιώνες για να το υιοθετήσουν οι γυναίκες.
Η Coco Chanel το επαναπροσδιόρισε στις αρχές του 20ού αιώνα: κοντό, άκαμπτο, φτιαγμένο από tweed, με χρυσά κουμπιά και αυστηρή απλότητα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένα ρούχο-σύμβολο κύρους έγινε σύμβολο ελευθερίας — ένα κομμάτι που απελευθέρωνε το σώμα, χωρίς να θυσιάζει την κομψότητα.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Yves Saint Laurent έκανε το επόμενο βήμα. Με το θρυλικό Le Smoking, χάρισε στο σακάκι τη θέση που του άξιζε στη γυναικεία γκαρνταρόμπα — όχι ως δανεισμένο ανδρικό ρούχο, αλλά ως πράξη αυτοπεποίθησης. Το Le Smoking δεν ήταν απλώς κοστούμι· ήταν μια πρόταση ισότητας, ραμμένη με πειθαρχία και φινέτσα, που επηρέασε όλη τη σύγχρονη αισθητική της μόδας.
Από εκεί και πέρα, το ρούχο βγήκε από τους οίκους και μπήκε στη ζωή.
Η Marlene Dietrich το φόρεσε στις ταινίες της και προκάλεσε· η Katharine Hepburn το έκανε σύμβολο ανεξαρτησίας· και η Diane Keaton, με το Annie Hall, απέδειξε πως το σακάκι μπορεί να είναι και θηλυκό και χαλαρό — ένα κομμάτι που λέει «είμαι ο εαυτός μου».
Η Julia Roberts στο Pretty Woman (1990) το φόρεσε με φαρδιά γραμμή και άνεση, κάνοντάς το μέρος μιας πιο δυναμικής, ρεαλιστικής γυναικείας εικόνας.
Από τότε, το είδαμε σε γυναίκες με δικό τους στιλ και φωνή — Tilda Swinton, Cate Blanchett, Janelle Monáe — καθεμιά με τη δική της ερμηνεία για το τι σημαίνει κομψότητα.

Οι σχεδιαστές συνέχισαν να το εξελίσσουν:
Ο Hedi Slimane στον Saint Laurent το έκανε πιο λεπτό και αιχμηρό, η Phoebe Philo του έδωσε γλυπτική απλότητα, η Victoria Beckham το έκανε εργαλείο πρακτικής κομψότητας.
Κάθε νέα εκδοχή του σακακιού αφηγείται και μια νέα γυναίκα — άλλη εποχή, άλλη στάση, ίδια δύναμη.

Ο Armani και το σακάκι που ανέπνευσε

Στη δεκαετία του ’80, ο Giorgio Armani έκανε μια ακόμη επανάσταση — αθόρυβη, αλλά καθοριστική. Αφαίρεσε από το σακάκι τη φόδρα, μαλάκωσε τους ώμους, και άφησε το σακάκι να «πέσει» φυσικά. Έτσι γεννήθηκε το Power Suit, όχι ως στολή επιβολής, αλλά ως ένδυμα ελευθερίας. Ο Armani δίδαξε ότι η κομψότητα δεν χρειάζεται να είναι άκαμπτη· μπορεί να είναι ρευστή, άνετη, σχεδόν αβίαστη. Ένα σακάκι μπορούσε πλέον να φοριέται από το γραφείο ως τη βραδινή έξοδο, από γυναίκες και άνδρες που ήθελαν να φαίνονται δυναμικοί χωρίς να θυσιάζουν την άνεσή τους.

Τα υφάσματα και οι υφές του

Το σακάκι, περισσότερο από κάθε άλλο ένδυμα, γεννιέται μέσα από το ύφασμά του: Μάλλινο ή tweed, με αγγλική φινέτσα για τον χειμώνα, λινό ή βαμβακερό, δροσερό και ανάλαφρο για το καλοκαίρι, βελούδο ή σατέν, για τις πιο θεατρικές στιγμές.

Σήμερα, οι σχεδιαστές επιστρέφουν στις ρίζες της βιωσιμότητας, επιλέγοντας ανακυκλωμένα ή φυτικής προέλευσης υλικά, χωρίς να χάνεται η αίσθηση της ραπτικής. Ανακυκλωμένα νήματα, οργανικό βαμβάκι, ίνες TENCEL™ και Lyocell από ξύλο ευκαλύπτου, ακόμη και φυτικά υφάσματα όπως κάνναβη ή Piñatex από ανανά. Σχεδιαστές όπως η Stella McCartney, η Mara Hoffman και ο Duran Lantink αναδεικνύουν πώς ένα σακάκι μπορεί να παραμείνει εκλεπτυσμένο και ταυτόχρονα φιλικό προς το περιβάλλον — αποδεικνύοντας ότι η βιωσιμότητα όχι μόνο δεν σημαίνει περιορισμός, αλλά νέα μορφή κομψότητας.

Η διαχρονική γοητεία του

Από το αυστηρό ένδυμα των ράφτηδων μέχρι το χαλαρό blazer που ρίχνουμε σήμερα πάνω από ένα τζιν, το σακάκι απέδειξε ότι ξέρει να επιβιώνει σε κάθε εποχή — απλώς αλλάζει διάθεση.
Άλλοτε αυστηρό, άλλοτε άνετο, άλλοτε oversized, έχει προσαρμοστεί σε κάθε ρυθμό της ζωής μας χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα του.
Σήμερα δεν έχει φύλο ούτε ρόλο. Φοριέται στη δουλειά, στο ραντεβού, στη συνέντευξη, στην εκδήλωση με φόρεμα ή με T-shirt για καφέ ή χαλαρό κρασάκι.
Ένα κομμάτι που δεν χρειάζεται εξήγηση ή αφορμή· είναι πάντα εκεί — στη ντουλάπα, στη βαλίτσα, στις φωτογραφίες μας.
Το σακάκι λειτουργεί παντού, χωρίς να προσπαθεί, και ίσως γι’ αυτό παραμένει το πιο διαχρονικό ρούχο που έχουμε.