Η Ηλέκτρα, το ένα από τα δύο θερινά στο Λουτράκι, αποτελεί κάθε καλοκαίρι μια σταθερή αξία. Αν τα προηγούμενα χρόνια έβλεπα σταθερά 8-10 ταινίες – σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο που κατέβαινα στο εξοχικό – φέτος, με τη μετακόμιση στο εξωτερικό να περιορίζει τις μέρες των διακοπών, είχα μεγάλη επιθυμία να την επισκεφτώ έστω για μία φορά. Και φαίνεται πως ο θεός των υφασμάτων και της μόδας έβαλε το χεράκι του: την ημέρα που επέλεξα προβαλλόταν η Diamanti του Ferzan Özpetek, μια ταινία που μας ταξίδεψε με τα υφάσματα, τη μόδα και την απολαυστική μουσική της στη δεκαετία του ’70.
Βρισκόμαστε σε ένα ατελιέ με γυναίκες να δημιουργούν κοστούμια για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Εκεί ξετυλίγεται ένας κόσμος από μεταξωτά, βελούδα, τρέσες και βαριά κρινολίνα· ένας κόσμος όπου η τέχνη της ραπτικής συναντά με πολύ γλυκό τρόπο τη γυναικεία αλληλεγγύη. Αποκορύφωμα της δημιουργικότητας, το θρυλικό κόκκινο φόρεμα, φτιαγμένο με πάνω από 160 μέτρα υφάσματος, με μαύρo κρινολίνο μια δημιουργία που θυμίζει γλυπτό από ύφασμα. Αυτή η υπερβολή όμως δεν είναι μόνο για το μάτι – είναι και μια σπονδή στη μεγαλοπρέπεια της μόδας του σινεμά.
Στην ταινία φυσικά, δεν έλειψαν έστω και διακριτικά οι αναφορές σε στοιχεία υψηλής μόδας. Σε μια από τις σκηνές, μία από τις πρωταγωνίστριες φοράει μεταξωτό μαντήλι Gucci, δεμένο με την κομψότητα που χαρακτήριζε τις γυναίκες της εποχής. Το θρυλικό μοτίβο Flora ή τα GG monograms, που είχαν ήδη αγαπηθεί από τις Ιταλίδες στα τέλη του ’60, λειτουργούν εδώ σαν μικρή υπογραφή της εποχής, δίνοντας έναν αέρα διεθνούς πολυτέλειας.
Στα κοστούμια, οι γυναίκες του ατελιέ συνδυάζουν την πρακτικότητα με τη θηλυκότητα: ρόμπες εργασίας με κομψές λεπτομέρειες, φορέματα σε floral μοτίβα, ζώνες που τονίζουν τη σιλουέτα, γάντια και αξεσουάρ που ανακαλούν το στιλ της δεκαετίας του ’70. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν υπό την καθοδήγηση του Stefano Ciammitti και με τη σπουδαία συμβολή της Sartoria Tirelli, του ιστορικού οίκου που εδώ και δεκαετίες ντύνει τον ιταλικό και διεθνή κινηματογράφο.
Η μουσική λειτουργεί σαν παράλληλο ύφασμα. Οι Giuliano Taviani και Carmelo Travia με τη Roma Film Orchestra υφαίνουν ένα ηχητικό τοπίο που ακολουθεί τον ρυθμό του εργαστηρίου – σχεδόν σαν κέντημα. Στο τέλος, το τραγούδι «Diamanti» της Giorgia επισφραγίζει συναισθηματικά την ταινία, ενώ η φωνή της Mina με το «L’amore vero» φέρνει μια γλυκιά νοσταλγία, συνδέοντας το σήμερα με την αυθεντική ιταλική παράδοση του ’70.
Η ταινία Diamanti δεν είναι απλώς μια ταινία για τα υφάσματα και τη μόδα. Είναι μια ιστορία για τις γυναίκες που έμειναν στο παρασκήνιο του σινεμά αλλά χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε ποτέ η ίδια η μαγεία της εικόνας. Και βλέποντάς τη στη μαγική αυλή του θερινού, ανάμεσα σε γιασεμιά και χαμηλόφωνα ψιθυρίσματα, η εμπειρία υπήρξε ακόμη πιο δυνατή. Φεύγοντας από το σινεμά, ο κόσμος ευχαριστούσε την οικογένεια που συντηρεί όλα αυτά τα χρόνια την Ηλέκτρα για την εξαιρετική επιλογή της ταινίας. Και εγώ ένιωθα ακόμη πιο τυχερή που, από όλα τα βράδια του καλοκαιριού, διάλεξα εκείνο το ένα για να ζήσω μια τόσο ξεχωριστή κινηματογραφική στιγμή γεμάτη υφάσματα και μόδα… Το πεπρωμένο λένε….
